Na ons de afgelopen maanden als het kuitenbijtersteam aan een breder publiek gepresenteerd te hebben is er een vreemd soort van dynamiek ontstaan. Trouwe lezers van deze site emailen hun suggesties en werpen en plain publique de handschoen tot het nemen van hun geliefde of verwenste col. Af en toe pikken er een aantal renners ons wiel voor een tour d’Ardennes. Zo ook vandaag. En hun suggestie was niet mals; Côte des Hezalles. Niets vermoedend namen we plaats op de plastic stoelen van de plaatselijke friterie. Met de Rosier, côte de Stockeu en de Wanneranval in de benen dachten we wel een kop thee verdiend te hebben. Onze gasten van die dag kozen de plek… niet zonder reden, zo bleek. “Dat jullie Les Hezalles nog niet gereden hebben”, opperde hij in zacht Vlaemsch. In onze tochten van de voorbije maanden was deze kluif nog nooit op het programma verschenen. 
We wisten dat haar voet in Trois Ponts lag, maar door de veelvoud aan alternatieven was zij nog niet eerder bedwongen. Waar het niet dat het smeltende Ossewit onze aandacht trok, hadden we Les Hezalles vanaf het teras kunnen ruiken. Plagend leunde een van de Antwerpse gasten zijn stoel achterover en zei: “Maar jongens, zo dichtbij… die kunnen jullie als Kuitenbijters niet laten liggen.” Even werd het stil op de houten vlonder voor de fritenkot. Blikken zochten een glimp van de helling die op meters van het terras verwijderd was. Na enig verontschuldigend gedraai, op zoek naar een vergeefs excuus, namen we de stalen ros ter hand. Zwijgzaam klikten we in de toeclips en maakten een verkennende beweging rondom het kerkje dat de voet markeerde. Eenmaal de eerste meters ingezet was er geen terugkeer mogelijk. Noblesse oblige! ….. al was de fysieke onmogelijkheid om op het smalle stukje asfalt te keren mede debet aan de keuze om Les Hezalles de onze te maken. En het is in-der-daad geen sinecure. Vanaf de voet staart de muur van 23% ons recht in het gezicht. Vanuit het achterveld klinken de goed bedoelde woorden “na de haarspeld is het nog maar een stukje” als zout in een open wonde. Welk ego heeft ons doen besluiten om na vier kuitenbijters op rij deze ook nog eens te willen bestijgen? ‘Koud’ vanaf een aanlendend terras wel te verstaan! D’accord, na de Stockeu leek alles te overwinnen. Les Hezalles is het type klim die met een flinke dosis verbetenheid te kloppen is. Hoewel de percentages regelmatig de 20 overstijgen is het een klim die al vechtend te nemen is. Gewapend met een triple zijn de eerste 1000 meter op moed en een portie bravoere te slechten. Het korte intermezzo geeft dan dat beetje rust om ook de tweede stijging te nemen. Hoewel de kuiten daar kraken zijn de 14 procentpunten relatief goed te doen. Het restant van de klim vraagt om uithoudingsvermogen. De 7 a 8% behoedt het peloton van een rappe uitbraak op de laatste meters. Het verschil dat in de eerste hectometers gemaakt is blijft dan ook waarschijnlijk gehandhaafd tot aan de afdaling richting de doorgaande wegen naar Grand Halleux of Basse-Bodeux. Deze laatste plaats biedt de klim van de Ancient Barriere richting Rahier, maar de creatieve routekapitein zal kiezen voor de mooie Côte de Brume vanuit Trois Ponts of de Côte d’Aissômont richtig Wanne.
