Rond de kerstdagen doet het team van Kuitenbijters.com traditioneel de binnenstad van Luik aan. Met haar sfeervolle kerstmarkt en een overvloed aan Kerstdelicatessen roepen de koude kasseien om een confrontatie. Veel hoogteverschil per vierkante kilometer en sprekende namen als Rue de La Seche, Rue Pireusse en vandaag; Rue Du Laveu!
Aan de voet van deze kuitenkraker ligt het station van Luik. Deels in aanbouw, zoals het Luik betaamt, ligt het moderne skelet als een wakende dinosauriër, grommend van aankomende en vertrekkende coupés. Daar waar een verloren toerist met haar koffers sleept, slepen wij ons zelfvertrouwen richting de Rue du Laveu.
De zondagochtenden zijn traag in het ’s nachts zo vibrante Luik. Als rookpluimen laten we wolkjes van gecondenseerde adem opstijgen wanneer we sur place de straatnaambordjes bestuderen. Het aanzicht van de heuvel verraad op het eerste zich niet de nr 7 van de ‘Kuitenbijters Zwaarste’. De routekapitein brengt soelaas door op een triviaal hellinkje te wijzen. Weliswaar getooid met kasseien, maar niet hetgeen we in ons geestesoog geschilderd hadden. “Hier overheen en dan aan het einde links!”, roept hij de voorlinie na. Rue du Laveu intimideert nog niet …..althans niet op haar eerste meters.
Haar aanloop is mild. Stukjes kasei, afgewisseld met verloren asfalt. Na de flauwe bocht toont zij haar ware aard. De meeste klimmers valt de baby blauwe moskee al niet meer op. Gemiste kans. Want hier zou een beleefde knik naar welke-god-dan-ook op zijn plaats zijn. Al was het maar om de moed te verzamelen die langs toeclips weg dreigt te vloeien. Al snel staat het hele gevolg op de pedalen. Een moskee, een bedevaart…en spieren die smeken om een suikerfeest. Op deze zondag roepen we álles aan. “Gauffre de sucre, Gauffre de sucre” mompel ik bij elke pedaalomslag. 20 procentpunten en het einde is nog niet in zicht! De vorst maakt het niet makkelijker. Op de steilste stukken worden we terug in het zadel gedwongen om een slippend achterwiel te vermijden. De voorste renners verraden het einde van deze beproeving met hun lyrische gejuich aan de top… althans de enkeling die niet in ademnood verkeerde.
Het uitzicht voor diegenen die over het stuur gebogen op hun kameraden wachten is dan ook magnifiek. De stad, de gedurfde architectuur en de pijn op de gezichten van je mederenners. Voldaan wordt de afdaling ingezet. Stapvoets waar gladheid op de loer ligt. Op Place du Lambert wacht warme chocolade met de aanbeden Gauffre de Sucre.
