De charme van de Luikse wegen komt uiteraard niet alleen voort uit de ongekende stijgingspercentages die ons zoveel pijn en deugd doen. Minstens zo mooi is het plaatje waarin het geheel zich afspeelt. Het leven op straat staat er stil en geen mens die zich erom bekommert. De voornamelijk vergrijsde bevolking die samen met het grauwe Le Hasard in Cheratte het bewijs vormen van de ooit zo florerende industrie houden de opstapjes voor hun eigen voordeur vaak uren warm en begroeten je in een enkel geval met een flauwe hand, de mimiek blijft echter onverstoord. Vergezeld door een keffer, die vanaf zijn stoeptegel zijn hoofd niet verder dan 10 cm boven zijn voorpoten heft, lijken de bewoners er al jaren onbewogen door te brengen. De een laat deze vergane glorie liefst zover mogelijk achter zich en de ander ademt de sfeer bewust met diepe halen in. De voorsteden van Luik, je houdt ervan of beleeft het als een uitzichtloze vorm van ellende in zijn zuiverste vorm. Cheratte bood het volk vroeger heel wat noeste arbeid in haar mijn ‘Le Hasard’. Het blijft ook nu nog steeds het statige gezicht van de wijk. Wij komen hier echter niet voor een ondergrondse afdaling maar voor een haast vergeten klim waarbij je je niet hoeft te schamen als je een beroep moet doen op je kleinste blad. Niet ver van de hoofdweg en dicht bij het gemeenschapshuis ligt als een zijstraat La Vieille Voie. Ga er maar aanstaan, net als Rue Tesny en de La Xhavée is het hier een kilometer lang harken tot je boven bent. Mocht je na Cheratte nog niet genoeg hebben van het Waalse verderf dan daal in Wandre de Rue de la Forêt af naar Jupille-sur-Meuse en neem na de autogarage de eerste weg links en houd vervolgens steeds links. Je ruilt de norse voorstad na een paar honderd meter van het een op het andere moment in voor het groene smalle ‘bospad’ van de Rue du Bois Sauvage. Op dit verharde pad doet het stijgingspercentage, de kracht op de pedalen en het losse zand op het asfalt, je achterwiel wegslippen. Volg de rechtse optie bij de splitsing (tenzij je je hond gaat ophalen in de plaatselijke kennel op een doodlopend pad) en zoek je weg op het steeds slechter wordende asfalt. Wie de grondige renovatie van de zo typische Waalse wegen toejuicht blijft hier beter weg. Wil je echter weten wat men onder slecht asfalt verstaat dan kom je hier zeker niet bedrogen uit. Eenmaal boven daal je door het bos kronkelend in een fraaie omgeving naar beneden.
