Een korte werkweek zit er op, het waren evenwel drie stresserende dagen op het werk en ik heb nog geen concrete plannen voor het week-end… Ik twijfel over mijn dagplanning van 1 mei : eens lekker relaxen en uitslapen, samen met de Nieuwenhovespurters deelnemen aan Otegem-Geraardsbergen-Otegem of naar Spa gaan en het parcours van de Waalse Pijl afleggen (want zaterdag kan ik er niet bij zijn)… Na het lezen van diverse commentaren over de Steven Rooks Classic op het internet beslis ik uiteindelijk dat ik daarheen trek. Eerder twijfelde ik reeds om deel te nemen, dit jaar zet ik mijn plannen om in daden!
Donderdag 1 mei 2008 : half vier ’s morgens
Niettegenstaande de nacht zeer kort was heb ik geen wekker nodig om me uit het bed te krijgen… Ik weet dat de tijd dringt, snel mijn koersplunje klaarleggen, de fiets in de wagen stoppen, de route naar Maastricht uitprinten, de startplaats te Maastricht nog eens nalezen op de site van de SRC… en vertrekken maar…
Donderdag 1 mei 2008 : zes uur ’s morgens
Net aangekomen te Maastricht ga ik eens kijken in het MECC, het congrescentrum waar de inschrijvingen doorgaan. Het is er nog stil, buiten is men wel druk in de weer met het opzetten van het promo-dorp : de startbogen,.. de tafeltjes… de bus van Shimano…. Na meer uitleg (oa over parkeergelegenheden) te hebben gevraagd in het nabijgelegen NH Hotel keer ik terug naar de wagen en nuttig er mijn tweede ontbijt van de ochtend. Ik zie inmiddels andere wielertoeristen van heinde en ver aankomen… Ook enkele andere leden van wielertoerist.be. Ik herken ondermeer Wouter…
Donderdag 1 mei 2008 : zeven uur ’s morgens
Ik ben net ingeschreven. Bij het ontvangen pakketje kreeg ik ook een time-chip… Dit is voldoende om al wat adrenaline door mijn aderen te stuwen… Ik ga opnieuw naar de wagen, kleed me met de club-uitrusting en ga een klein tochtje maken… Niettegenstaande de laatste fietskilometers reeds van 72u terug dateren voelen de benen niet goed aan, precies nog niet volledig gerecupereerd van het voorbije week-end met de Davitamon Classic.
Donderdag 1 mei 2008 : even voor acht uur ’s morgens
De eerste wielertoeristen staan reeds in het startvak, ik sluit me bij hen aan. Het is koud! Ik hoor de overige fietsers naast me praten… Ze hebben het over hun recentste koersen… Ik besef onmiddellijk dat ik hier niet op mijn plaats sta… Quasi allen rondom mij hebben een licentie… Terwijl het wachten blijft op het startschot schuiven na ons honderden andere fietsers, renners aan… In totaal uiteindelijk ruim 2500! Rond half negen komt Steven Rooks ons toespreken. Nadat Aart Vierhouten, Maarten Tjallingii & Max van Heeswijk net voor mij komen postvatten wordt het startschot gegeven. We rijden over de matten die onze tijdsregistratie starten…
De eerste kilometers worden we over de fietspaden van Maastricht geleid… 2500 fietsers die aan een snelheid tussen 25km à 40 over het fietspad rijden, en dit met iedere hectometer wat paaltjes… Ongelofelijk dat daar geen ongelukken van kwamen… Enkele kilometers verder worden we de weg opgestuurd… Op het fietspad heb ik me reeds laten wegdrummen tot pakweg 200e positie… Ik probeer nu opnieuw wat plaatsen op te schuiven… Mijn eerste cartouches worden verschoten… We zijn overigens amper de stad uit en we krijgen serieuze klimkilometers te verwerken… De pelotons fietsers vormen zich : in rijen van 15 fietsers naast elkaar wordt breed over de weg gefietst, en dit ondanks het tegenkomende auto-verkeer, gekkenwerk!
Oef ik heb opnieuw de kop van het peloton bereikt, ik bekijk mijn hartslag : continu boven de 185…, ik kijk rechts van mij en zie me naast Max Van Heeswijk fietsen… het volgende moment zit ik alweer op de tiende rij, het is een ongelofelijk spel van wringen en drummen… Helemaal mijn ding niet dus… Bij de volgende poging om opnieuw vooraan te komen herken ik wielertoerist.be leden : Lorenzo, Thomas & Mike. Ik zeg nog snel Lorenzo gedag en zie me opnieuw weggedrumd… Inmiddels blijft het parcours een afwisseling van klimmen en afdalingen… Bij de volgende afdaling gaat een fietser onderuit… Voldoende signaal voor mij : ik onderga straks nog hetzelfde lot : Als niet behendige fietser laat ik dit koppeloton (naar schatting een 150 fietsers sterk) beter rijden… Ik laat me uitzakken… en zie op mijn polar dat dit de juiste beslissing was : na 12km fiets ik nog steeds aan een hartslag boven de 185!
Ik fiets een paar km alleen verder en kom vervolgens terecht in een groepje fietsers die mijn snelheid aanhoudt… Ik kruip achteraan het groepje en start mijn noodzakelijke recuperatie na deze snelle start. Na een twintig tal kilometer krijgen we de eerste helling met naam op ons bord : Rullen, te Sint-Pieters-Voeren… Met zijn stijgingspercentage van 17% toch een lastige bult! Bovengekomen is er evenwel geen recuperatie gegund : de wind blaast keihard… en dit zou de komende 100km niet anders zijn!
Er vormt zich automatisch opnieuw een groepje, we proberen wat rond te draaien… doch dit lukt niet echt : één na één fietsen er enkele renners weg, anderen halen ons bij… en ook ik ga dan maar op eigen élan verder… tot de wind ons dwingt samen te werken. Allen beseffen we dat we met deze windkracht, en in combinatie met dit lastige parcours moeten samen blijven willen we ‘gezond’ de finish bereiken. Zo bereiken we uiteindelijk de côte de ville Haute: een schitterend klim : 1900 meter lang, stijging van 19%! Bovengekomen rijden we door een middeleeuwse dorpskern : prachtig! Sight-seeing wordt ons niet echt gegund : ook in de afdalingen dienen we er de aandacht bij te houden… en ik probeer zoals vooraf ingecalculeerd tijdig een w-cup te verorberen en wat te drinken…
Quasi onmiddellijk na de afdaling krijgen we een – dwars door een bos, en op een slecht wegdek – nieuwe helling van formaat voorgeschoteld : Côte de Hestreux : 1900 meter, 13%. Met hetzelfde groepje van daarnet fietsen we verder samen… We zijn ons inmiddels bewust van onze ‘beperkte’ mogelijkheden… Op dit ultra-zware parcours ben ik alvast vergeten dat het een cyclo-sportieve betreft… Gewoon verder fietsen op eigen tempo… net zoals ik een Peter Van Petegem-Classic fiets… dit is vanaf nu mijn devies! Er volgden geen vlakke stukken – op dat éne stuk bovenaan het stuwmeer na -, enkel af en toe glooiende wegen : en verder omhoog en omlaag. De volgende helling diende zich ter hoogte van Spa aan : De Côte de Desnie : iets minder steil, maar 4.5km lang!
Inmiddels had ik spijt van mijn beslissing van ’s morgens vroeg : ik opteerde voor slechts één drinkbus ipv twee… tja mijn reserve-materiaal diende ook zijn plaats te vinden hé… Maar nu zat ik zonder drank zodat ik uitzag naar de eerste bevoorrading! Ik vroeg aan de mede-fietsers waar ik deze mocht verwachten : ter hoogte van La Redoute was het antwoord. Op naar de volgende scherprechter dus! De organisatie vond het een aardigheid om hier ieders tijd op te nemen. Midden deze tocht had ik daar evenwel geen boodschap aan… gewoon op rustig tempo naar boven zodat ik ook de volgende 80km kon realiseren…
Boven nam ik de tijd voor het aannemen van wat voeding, ik liet mijn drinkpul bijvullen en na een sanitaire stop volgde de afdaling die we kennen uit de Waalse Pijl.
Ten gevolge van de stop aan de bevoorrading reed ik helemaal alleen… Nog 80km alleen te fietsen dus… Ik vloekte dat ik niet bij de rest van het groepje gebleven was… Jammer maar gedane zaken nemen geen keer… En verder fietsen was de enige optie… Dan maar aan een goed tempo! Ik plaatste de flight-deck op mijn gemiddelde snelheid en poogde mijn gemiddelde, nu nog 29.2, richting 30km/u te krijgen. Alleen fietsend – nog steeds tegen de wind in – kondigde de volgende uitdaging zich aan : de Côte de trasenster : 3km lang maar niet super lastig.
Deze bleek evenwel maar een opwarmer voor wat ik het absolute summum vond van deze rit : de Côte de Drolenval : superlastig,… ongelofelijk… stoempen met de 39*25 tot boven, maar wat een uitzicht… schitterend gewoon! Maar nefast voor mijn gemiddelde dat opnieuw gedaald was tot 29km/u.
Opnieuw tempo maken richting de laatste twee beklimmingen… ik stond er bij stil dat ik inmiddels tientallen fietsers aan het bijhalen was, dat ik misschien toch nog zou slagen in mijn opzet : een top 250 plaats realiseren in deze cyclo.
Met deze positieve gedachte reed ik – na de tweede bevoorrading waar ik halt hield – dan ook de twee resterende hellingen op een behoorlijk tempo omhoog : de Thier de Fouarge, 17%, en de 2.5km lange Waides. Op deze laatste klim was er overigens opnieuw tijdsregistratie. Bij deze beide afdalingen was het vooral oppassen geblazen : de buien die deze klims voorafgingen hadden voor een spekglad wegdek gezorgd : behoedzaam (in geheel eigen stijl dus) reed ik traag naar beneden.
Nu kon ik starten aan de finale. Ik had nog wat jus over in de benen en kon nu tempo rijdend dwars door de Voerstreek naar Maastricht terug. Tijdens deze 20 kilometers werd ik nog gedwongen enkele minuten aan de kant te staan voor de koers Hasselt-Spa-Hasselt. Na het voorbijrijden van de wagen met groene vlag ging het opnieuw in sneltrein naar Maastricht.
De laatste kilometers, opnieuw op het fietspad, was het genieten geblazen : ik wist de 30km/u op mijn flightdeck. Dit na 162km met ruim 2800 hoogtemeters met serieus wat tegenwind!
Uiteindelijk werd ik 59e op 1350 finishers (nog een zelfde aantal koos voor het inkorten van de afstand en opteerde zo voor de 110km), met een gemiddelde (niet rekening houdend met de stops!)van 29,53!
Bij aankomst stond een vriendelijke Steven Rooks, iedere deelnemer kreeg nog een klein aandenken en we konden uitblazen in het opgestelde fieters-dorp.
Hier heb ik echt van genoten, dit was een fantastisch parcours….