Het is een zekere pioniersdrift. Een primaire drang naar nieuwe grond. Wie met enige regelmaat op de fiets zit en het onbekende prefereert boven de geijkte rondjes kan zijn grenzen niet lang de oude laten. Misschien verklaart het wel de voorliefde voor het Waalse. Wallonië als synoniem voor het mystieke, het onzekere…. Het Donker Afrika van de Benelux.
logo kbHoewel we de afgelopen jaren een kleine 10.000 kilometer in Wallonië gefietst hebben bleef elke tocht een gesierd met een ‘onbekend doel’. Een blinde vlek in onze fiets- biotoop die smeekt om doorkruist te worden. Doorklieft te worden, gewapend met wind in de banden en een printje van de omgeving met daarop wat aantekeningen. De zig-zag-lijntjes op het papier vertalen zich in onze fantasie gestaag naar de meest mooie bos-beklimmingen. Uitzichten over stad en land dringen zich op. Het zijn de wegen die fietsen tot een van de vele geneugten maken die deze regio rijk is. We hebben deze wegen dan ook minutieus in kaart gebracht. Eerst met de onvolprezen Encyclopedie Cotacol, later met Google Earth en uiteindelijk op de fiets, waar de en-bureau-amuzes verwoord worden in de stiltes in een groepje fietsers dat, scheel van vermoeidheid, zich steeds maar weer laat raken door de pracht van een groene vallei of de talloze daken van een herbergzame stad als Luik.
Soms, echter, duikt er een onverwacht steegje op. Een kreet van één van de achterliggers wijst op een ontdekking. Waarschijnlijk kon hij een bordje met circulation locale niet weerstaan. De grote, doorgaans door roest verteerde ronde borden. Ooit wit met een rode rand, nu grijs, gedeukt en besmuikt met het roet en fijnstof dat de longen van schoolgaande jeugd beperkt. Dit zijn de wegen waar de knapen van de mannen gescheiden worden. Onooglijke weggetjes die, in tegenstelling tot hun zig-zaggende alternatieven, recht omhoog naar de top leiden!
Deze wegen zijn getooid met namen als Rue de Seche, Voie Char of Thier Fouarge. Nietszeggende streepjes op de kaart, maar in het geheugen gebrand bij wie ze ooit gereden heeft. “Been there, tried that, never to do again… please”.
Wie astmatisch aan de top staat beloofd zich zelf deze aan zijn palmares toe te voegen, maar nooit meer terug te keren. Sommige hellingen zijn mooi om over te schrijven, maar doen meer pijn dan het trekken van een gezonde kies.
Totdat het punt komt waar die-kuitenbijter-van-een-aantal-weken-gelden haar lelijke kop opsteekt in een van de pelotongesprekken in een zondagsrit. Bij elke nieuwe gast vloeit de romantiek van hellingen die op de route van die dag liggen, maar angstvallig gemeden worden. Verhalen van zwevende voorwielen en slippende achterbanden doen hun ronde richting de introducé. Steevast verschijnt er een glimlach en een fonkeling op diens gezicht: Kom, breng me er heen!
Dan is de geest uit de fles. Er is geen weg meer terug. Naast de ‘onbekende klim’ zal ook de Angstgegner in het parcours opgenomen worden.
Er is echter een tijd in het jaar dat de kaken op elkaar blijven, het koersboek gesloten blijft voor kleine excursies in de marges van de zondagsroute. Dit zijn de weken in de aanloop van de Wilde Waalse Kuitenbijters Kraker. Heimelijk wordt er achter in het peloton met blikken gespeeld die wijzen op de vele alternatieven die we in de weken voorafgaand aan de WWKK passeren. Gedisciplineerd, daar de WWKK ook voor de ‘vaste rijders’ van de zondagsroutes een verassing in petto zal hebben. Ook dit jaar is er ‘nieuwe grond’. Hellingen van poëtische schoonheid als voorspel voor een klim van de ergste soort. Een klim waar toeclips fataal kunnen zijn en de moed het beste vóór op de fiets gepakt kan worden om het voorwiel maar contact te laten houden met een stukje asfalt waar de Waalse wegenbouwer niet kon kiezen tussen een trap en het ‘platte’ vlak. Steegjes waar geen Boogie Extreme of Rooks Classic ooit zal komen, al was het maar dat je er niet naast elkaar kunt fietsen. Het zijn de hellingen van het hout waar zeemansverhalen uit gesneden worden…
Dus wat zijn de ingrediënten van de tweede WWKK?
Een kaart, een twintigtal liefhebbers en een flinke dosis grinta!
Het hoogteprofiel van de WWKK2 met zo’n 124 KM