In diverse toertochten en cyclosportieven worden de hellingen van Luik-Bastenaken-Luik aangedaan. Côte de Wanne, Stockeu en de Redoute zijn voor menigeen geen onbekende meer. Met een verbeten grimas waant men zich voor even een echte Rooks, Bettini of Valverde. Vaak achterblijvend met de verbazing dat het op het beeldscherm een stuk makkelijker uitziet dan in werkelijkheid. Een pittige 20% laat zich niet zomaar verorberen. De route is dan ook al een beetje uitgemolken en echte verassingen komt men hier niet meer tegen. Echter, een helling blijft voor menigeen een grote onbekende: Côte de Saint-Nicolas!
Dé scherprechter op 5 kilometer voor de aankomst, gelegen in de wijk Tilleur. De zoektocht naar de helling is een avontuur op zich. Waar de profs zich na de Roche aux Faucons over snelweg, in tegengestelde richting, zich een weg banen naar de stad Luik moeten wij toeristen het doen met een ritje over de oude transitroute dwars door de stad. Niet de meest inspirerende omgeving voor een wielertoerist maar ons doorzettingsvermogen wordt beloond met een mooie klim. Een helling in het kloppende hart van Luik. Niet op de grote boulevards of tussen de karakteristieke kathedralen, maar tussen het volk waaruit menig groot coureur is opgestaan. Hier wordt de finale luidruchtig aangemoedigd door menig geïmmigreerde Italiaan, Portugees of Spanjaard die zijn hele werkende leven ondergronds heeft doorgebracht. De strijd welke op de helling geleverd word staat voor velen gelijk met hun eigen worsteling die ze bijna dagelijks gevoerd hebben om het hoofd boven water te houden.
De klim, in L-B-L vaak doordrenkt met zenuwen en adrenaline, draait zich met enkele prachtige bochten omhoog richting de wijk Saint-Nicolas. Met verbazing bekijk je de plek waar Vandenbroucke Boogerd als een schoolkind liet staan door simpelweg naar zijn groot blad te schakelen. Het tikje op de kont van Michael liet hij gelukkig achterwege!
Vertwijfeld kijk ik naar mijn tandjes en zie dat ik weliswaar ruimte genoeg heb om iets op te schakelen (een krans of 9!) maar helaas de benen en de moed ontberen om mijn Vlaamse mederijder het vuur aan de schenen te leggen. “Den Hollander” wordt wederom door de Vlaamse flandriën in de luren gelegd.!
Al klimmend wordt je door de plaatselijke bevolking aandachtig bekeken om dan met een schuddend hoofd hun pad te vervolgen. Ze zijn hier helaas beter gewend….
Boven aangekomen zijn er diverse opties waar de profs hun neus voor ophalen. Voor ons echter lonken de kasseienklimmetjes van de Vieux Thier de Tilleur , Rue Laveu en Rue Baltus.