Waar water stroomt zijn de kuitenbijters nooit ver weg… Zo ook niet in het stroomgebied van de Lienne. De doorgaande weg kent twee gezichten. Eén weg die de voet van de Vecquée en de Côte de Xhierfomont siert met het vlotlopende asfalt van de zwartste soort De andere weg is een vloek. Een Waals karrenspoor geplaveid met roemrucht gruis tussen de gaten. De fietser stuitert in zijn vlucht. Op weg waarheen? De hel lijkt het… en niets is minder waar.
Les Forges-Chevron is een klim die de renner uit de spelonken van de hel tilt. Het aanzien vanaf de voet veroorzaakt gegarandeerd een sur place in het peloton. De eerste meters dwingen ontzag af en wie weet wat er achter die bocht plaatsvindt? De oevers van de Lienne zijn sowieso dichtbebost, maar het laatste daglicht wordt de renner halverwege de klim ontnomen. Het wordt donker en steiler. Geen geluid van kabbelend water, geen vogel-getjirp, de coureur is alleen. Alleen met zijn fiets en zijn bonkende hoofd die van geen ophouden wil weten. Ook niet wanneer de 21% zich aandient.
Hoewel er een ‘trap’ in de weg zit die de renner even op adem laat komen doet het laatste stuk een behoorlijke duit in het route-zakje. Een kers op de taart, waar het niet dat deze klim nooit alleen komt. In de omtrek liggen de traktaties welke uw routekapitein vast niet ontgaan zijn. Ondertussen kabbelt de Lienne onverstoord door… of was het de Styx?
