Columns

“Mesure 61 sil vous plaite.” De jongeman gekleed in een herkenbaar lichtblauw overhesje keek me bedenkelijk aan. “Viens avec moi.” Met een kletterend geluid trok hij het rolluik van het magazijn omhoog en toonde hij mij zijn fietsen. Ik telde twee racefietsen. Of ik tevreden was met een maatje 57. Ik trakteerde hem op een… Lees verder Mt Ventoux, een berg zonder vrienden

De soort is uitgestorven in Nederland, maar op de Waalse wegen kom je hem nog regelmatig tegen; de man met de pet. Een klein kleurrijk petje met een sponsor van weleer. Ik besef me dat dit voor de jongere lezers enige uitleg nodig heeft. De wielerpet is geen ‘baseball cap’ die je scheef op je… Lees verder De man met de pet

In de jaren zestig en zeventig was een der meest gebruikte verkeersborden in België “Weg in slechte staat”. De wegen waren dan ook navenant. Sommige anarchisto’s gebruikten het wijd verbreide bord om hun afkeer van de georganiseerde wereld duidelijk te maken en vervingen het woordje “in” door “met”. (Boze tongen beweren dat een zekere M.V.… Lees verder Route en mauvais etat

Sommige renners hebben het in zich, de kunst van het demarreren. Als door de duivel op hun staart getrapt schieten zij uit de waaier weg. Het is een talent, net als klimmen. Alhoewel… er komt ook een dosis parcourskennis, inzicht en een flinke scheut politiek bij kijken. Waar klimmen een strijd tegen de berg is,… Lees verder De Kunst van het demarreren

Voor de eenzame fietser is er geen volgwagen die hem op de moeilijkste momenten een energiebar aanreikt en zijn er geen revitaliseringsposten met isotone dorstlessers. Diegenen die de Waalse wegen trotseren hebben maar één thuis tussen start en finish: het frietkot.Bij het ruiken van de vleug die steevast rondom het kot hangt stuurt hij als… Lees verder De verleiding: Het frietkot

Na 40 km op een zomeravond staren ze je van elk terras aan… de vuistdikke, goudgele glazen met Witbier! Opeens lijkt het afgeknaagde tuitje van je bidon een povere bron van je zorgvuldig gevulde krachtvoorraad. Het zout op je lippen vraagt om een koel glas Hoegaarden. Al dan niet met een schijfje citroen om de… Lees verder De verleiding: Hoegaarden

Zoals bij velen is ook mijn ‘fietscarrière’ begonnen tijdens kroegpraat…“Volgende maand gaan we weer met z’n zessen een weekendje naar de Ardennen, Buzz. Is ook wel wat voor jou, joh. Vrijdag rijden we erheen. Zaterdag Luik-Bastenaken-Luik. Zaterdagavond ’n biertje drinken in Maastricht. En zondag relaxed weer retour.” “Lijkt me wel leuk, jongens, maar is dat… Lees verder Debuteren in La Doyenne

Begin jaren zeventig: Merckx domineert het mondiale wielrennen en de Tour zoals nooit iemand eerder dat deed. Eén van de voorbije jaren is hij op kop van het peloton door ons dorp geraasd, in de laatste kilometers van de rit naar Maastricht die door zijn ploeggenoot Julien Stevens werd gewonnen. “Als Eddy had gewild… maar… Lees verder Koersbloed

Zo rond m’n 14 kreeg ik plots door toedoen van een paar vriendjes de zogenaamde carp fever. Dat wil zeggen dat ik weekenden achter elkaar doorbracht aan de waterkant en niks anders deed dan karpervissen. De kunst was dan niet alleen om de grootste karper op de kant te krijgen maar ook om je stekkie… Lees verder Een kanttekening…

Het overkomt de fietsende half-god maar een paar keer per seizoen… ‘goede benen’. Of het een fysiek hoogtepunt is of meer zegt over het gezelschap van die specifieke rit blijft altijd de vraag. Feit is dat het fietsen in optima forma is. Het zijn ritten waarop je niet stuk bent te krijgen, je mederijders des… Lees verder Goede benen

Je kunt er gif op innemen… zet een drietal fietsliefhebbers bijeen en zij praten over fietsen…. heel de avond lang. Ongeacht het tijdstip, de gelegenheid of hun gezelschap, de fietsers praten over de laatste rit of de rit die komen gaat. Het lijkt een dwangneurose. Zoals Nederlanders elkaar vinden op de Costa del Sol, zo… Lees verder Het fietsen, de fiets en niets dan de fiets